مهم‌ترین باور غلط در مورد پایداری و مدیریت سبز در آموزش عالی این است که پایداری در محوطۀ دانشگاهی را صرفاً می‌توان از طریق متخصصان حوزۀ پایداری (یک بخش خاص یا یک واحد اداری مشخص) محقق کرد؛ اما باید دانست که پایداری نمی‌تواند تنها از طریق گروهی از کارکنان اختصاص یافته به این کار پیش رود. پایداری متضمن درگیری کل اعضای اجتماع دانشگاهی است. به‌عبارت‌دیگر باید پایداری‌اندیشی و سبک زندگی پایدار، به روح سبک زندگی دانشگاهیان بدل شود. ایدۀ محوری این کتاب، بیش از همه معطوف است به مدیران و رهبران آموزش عالی تا علاوه بر ایجاد درک نسبتاً روشن از «پایداری» و مدیریت سبز، امکانی برای به‌اشتراک گذاشتن تجارب و برنامه‌های موفق در سایر نقاط جهان را فراهم کند
