|
توضیح
|
|
میان رشتگی، رویکرد پساتوسعه به دانش است. غایت این رویکرد، مسئولیت در مقابل پیامدهای توسعه است. در میان رشته کاری ما به مرزهای دانش نزدیک میشویم و به شیوه تشریک مساعیِ نظرورزانه و کنشگرانه، برای مسائل و مشکلات نظری و عملی، پاسخ و راه حل مییابیم؛ این همان میان رشتگی اثباتگرایانه است. این نوع از میان رشتگی، گاه ناقض غایت خود میشود و پیامدهایی را باعث میشود که ما را از توسعه و پیشرفت بازمیدارد؛ از این رو، ما نیازمند خوانشی پدیدارشناختی از میانرشتگی هستیم تا این محدودیت جبران شود. میان رشته کاری ما، در گرو مسئولیت برای کاستن شرارت های موقعیت است: درست آنگاه که کمتر دست به خشونت میزنیم، کمتر به تبعیض وقع مینهیم و کمتر به بهره کشی و تخریب و تجاهل و بی عملی روی می آوریم، زمینه مسئولیت را خلق کرده ایم. میان رشته کاری همان مسئول شدن است. برای ما، میان رشته کاری به مثابه کنش برآمده از همکاری رشته ها، امری بسیار سخت و پرمخاطره است. تنها با پرمایگی دانشی و اخلاقی است که میتوان در نظر و عمل، میان رشته شناس و میان رشته کار شد.
|
|
میانگین امتیازات: 5
تعداد آرا: 1
امتیاز دهید:
|
|
